Һошия.
10.
Исраил барақсан бир үзүм телидур; У өзи үчүн мевә чиқириду; Мевиси көпәйгәнсери у қурбангаһларниму көпәйткән; Зимининиң есиллиғидин улар «есил» бут түврүклирини ясиди.   
Уларниң көңли ала; Уларниң гунакарлиғи һазир ашкарилиниду; У уларниң қурбангаһлирини чеқип ғулитиду, Уларниң бут түврүклирини бузуветиду. 
Чүнки улар пат арида: «Биздә падиша йоқ, чүнки Пәрвәрдигардин қорқмидуқ; Падишасимиз бар болсиму, у бизгә немә қилип бериду?» — дәйдиған болиду.   
Улар гәпләрни қиливериду, әһдини түзүп қоюп ялғандин қәсәм ичиду; Шуңа улар арисидики дәвалишишлар етиздики чөнәкләргә шумбуя үнүп кәткәндәк болиду. 
Самарийәдә туруватқанлар «Бәйт-Авән»ниң мозийи үчүн ғәм-әндишигә чүшиду; «Бәйт-Авән»дикиләр дәрвәқә униң үстигә матәм тутиду, Униң «бутпәрәс каһин»лириму униң үчүн шундақ қилиду; Улар «Бәйт-Авән»ниң «шан-шәриви» үчүн азаплиниду, Чүнки у сүргүн қилинди! 
Бәрһәқ, шу нәрсә «Җедәлхор падиша» үчүн һәдийә қилинип, Асурийәгә көтирилип кетилиду; Әфраим иза-аһанәткә қалиду, Исраил өз «әқли»дин хиҗил болиду. 
Самарийәниң болса, падишаси деңиз долқунлири үстидики хәшәктәк йоқилип кәтти; 
«Авән»дики «жуқури җайлар», йәни «Исраилниң гунайи» битчит қилиниду; Қурбангаһлирини тикән-җиғанлар басиду; Улар тағларға: «Үстимизни йепиңлар!», дөңлүкләргә: «Үстимизгә өрүлүп чүшүңлар!» — дәйду.   
— И Исраил, Гибеаһниң күнлиридин башлап сән гуна қилип кәлдиң; Ишлар шу пети туривәрди; Рәзилликниң балилири үстигә қилинған җәң уларни Гибеаһта бесивәтмидиму?   
Мән халиқинимда уларни җазалаймән; Улар икки гунайи түпәйлидин әсиргә чүшүшкә тоғра кәлгәндә, Ят қовмлар уларға һуҗум қилишқа жиғилиду. 
Әфраим болса көндүрүлгән бир инәктур, У хаман тепишкә амрақ; Мән униң чирайлиқ гәдинини упраштин аяп кәлдим; Бирақ һазир униңға боюнтуруқ селип һайдаймән; Йәһуда йәр һайдисун! Яқуп өзи үчүн йәрни тирнилиши керәк. 
Өзүңларға һәққанийлиқ билән териңлар, Меһир-муһәббәт ичидә һосул алисиләр; Боз йериңларни чанап ечиңлар; Чүнки Пәрвәрдигарни издәш вақти кәлди, — Та У үстүңларға һәққанийлиқни яғдурғичә! 
Бирақ силәр рәзилликни ағдурдуңлар, Қәбиһлик һосулини ордуңлар, Ялғанчилиқниң мевисини йедиңлар; Чүнки сән өз йолуңға, йәни батурлириңниң көплүгигә ишинип таяндиң; 
Қовмлириң арисида чуқан-сүрән көтирилиду; Шалман җәң күнидә Бәйт-Арбәлни бәрбат қилғандәк, Барлиқ қорғанлириң бәрбат қилиниду; (шу күни Бәйт-Арбәлдики ана-балилар тәңла парә-парә қиливетилмигәнму?) — 
Әнди учиға чиққан рәзиллигиң түпәйлидин, Охшаш бир күн сениң бешиңға чүшүрүлиду, и Бәйт-Әл! Таң сәһәрдила Исраилниң падишаси пүтүнләй үзүп ташлиниду.